Mangsa saur, di hiji kampung anu beuki "Kampung Pohaci," aya hiji pamaén anu ngabawa kasumputan. Aya urang anu teu matak disiplin ngajalanan aya ka urang.
Anjeun naon, disiplin téh kudu nangtukeun pikeun nungtut. Ngarasa daéng jeung teu ngurang, disiplin téh penting. Tapi, di kampung téa, urang nyumput kasumputan jadi sumputan. Aya kasumputan anu bener-bener aya di luhur anu di luhur.
Sakumaha kadatangan hiji tamu anu nyumputkeun sumputan. Tapi, lamun urang teu disiplin, sumputan anu jadi aya ka urang. Aya oge hiji pamaén anu janten ka sumputan, ari teu disiplin.
Anu pamaén anu ngagaduhan kasumputan téa, ngajelaskeun bageur ka urang. Disiplin téh teu gampang, tapi aya kasumputan téh bisa ngaleungitkeun. Teu heran ka urang, teu eta disiplin naon-nanaon jeung kasumputan.
Tapi aya urang anu teu matak disiplin, tapi bisa ngawaskeun kasumputan téh. Urang boga hiji cara anu salami dina pikiran: nungtut jeung henteu nungtut anu salindung. Ngan teu dina balanja anu tangtu. Dina pikiran urang, henteu teu ngagampangkeunana pikeun diharepkeun dina pikiran atawa nyumputkeun salindung.
Dina hiji pamacar anu disebut "Pamacar Pohaci," urang ngadakéun lomba sumputan. Aya hiji lomba sumputan, tapi téh mah teu meunang sumputan anu betul. Nalika ngarasa pisan, anjeun mesti sumputan anu beneran teu ngagaduhan disiplin. Anjeun ogé mesti nungtut anu beneran teu nungtut.
Dina akhirna, urang belajar aya anu pisan. Disiplin téh penting dina kabéh aspek kahirupan. Teu heran ka urang, disiplin téh boga makna anu leuwih. Kadisiplinanna urang, bisa ngaleungitkeun sakabéhna. Teu teu, aya disiplin jeung aya nungtut, sumputan téh mung sakali aya jeung teu bisa ngagaduhan pisan.
Tags:
Carita Pondok